Laat ons eerlijk zijn, de harp heeft een veeleer stoffig imago. Als het instrument pakweg in strips verschijnt, treffen we er steevast een oude vrijster met knokige vingers en voorhistorisch brilmontuur achter. Om van het repertoire nog te zwijgen. Een soort wollig impressionisme is daar het geijkte beeld. U raadt het al, niets van dit alles heeft ook maar van ver uitstaans met Park Stickney. Noem hem een jazz-harpist. Hij improviseert, bewerkt, covert… Zijn repertoire munt dan ook uit in verscheidenheid: van Purcell tot Queen, nu eens gebracht met humor, dan weer in volle ernst, maar steeds met ongebreidelde speelvreugde. Naast zijn solistencarrière doceert hij aan verschillende conservatoria; zo staat hij in voor de jazzharpklas aan de Royal Academy of Music in London, is hij assistent aan het Conservatoire National Supérieur de Lyon en onderwijst hij improvisatie aan de Haute Ecole de Musique in Lausanne. Kortom: een reus in harpland.
In cartoons, harps are depicted with bony-fingered crones with prehistoric spectacles, with repertoires of woolly impressionism. Not the world of Park Stickney. Call him a jazz harpist, who improvizes, reworks, covers, etc. He garners from Purcell to Queen, presents with humour, or earnestness, always with unbridled joy. Along with his solo career, he teaches at London’s Royal Academy of Music, the Conservatoire National Supérieur de Lyon and the Haute Ecole de Musique in Lausanne: a giant in harp land.
Park Stickney harp
Dit concert maakt deel uit van de harpdag ‘Arpissima’ een initiatief van Arpeggio Music i.s.m. met KASK & Conservatorium.
