‘I was born but…’ is de beroemdste stille film van Yasujirō Ozu. Deze betoverende komedie uit 1932 raakt door zijn scherpe observatiezin en stelt daarbij bepaalde sociale relaties in vraag. Aan dit geluidloze meesterwerk voegt Gwenaël Grisi een muzikale dimensie toe. De taal van deze jonge componist is hedendaags maar begrijpelijk, al houdt hij zich ver van de clichés van de burleske cinema. Net zoals de beelden, die vaak op kinderhoogte zijn geschoten, neemt Grisi het perspectief van het kind als uitgangspunt waardoor beide mediums elkaar aanvullen en versterken.