Marcel Proust was een groot liefhebber van kamermuziek en smokkelde die graag zijn literatuur binnen. Dat gezegd zijnde, over de vraag wiens werk nu precies model heeft gestaan voor de fictieve Vinteuilsonate in zijn magnum opus À la recherche du temps perdu gaan we ons hier niet uitspreken. Zeker is echter dat de romancier een grote bewondering koesterde voor zowel César Francks enige als Gabriel Faurés eerste pennenvrucht terzake. Het jonge duo Théotime Langlois de Swarte en Tanguy de Williencourt legt deze twee monumenten dan ook niet toevallig samen op de pupiter. Als entremet worden twee heerlijk zoete miniatuurtjes van Prousts minnaar Reynaldo Hahn geserveerd, kwestie van het oor bijtijds wat te verfrissen.
Marcel Proust was a great lover of chamber music and liked to smuggle it into his writing. We are not, however, going to venture a guess on exactly whose work served as the model for the fictional ‘Vinteuil Sonata’ in his magnum opus, À la recherche du temps perdu. It is known that the novelist was a great admirer of both César Franck’s only and Gabriel Fauré’s first violin sonata. It is no coincidence that the young duo of Théotime Langois de Swarte and Tanguy de Williencourt are presenting these two works. For entremets, they serve up two delightfully sweet miniatures by Proust’s lover, Reynaldo Hahn, as timely refreshment.
Théotime Langlois de Swarte viool
Tanguy de Williencourt piano
G. Fauré (1845-1924)
–
Vioolsonate nr. 1 in A majeur, op.13
C. Franck (1822-1890)
–
Vioolsonate in a mineur
R. Hahn (1874–1947)
–
À Chloris
–
L’heure exquise
