De fuga is de ultieme vorm van contrapuntisch vernuft en imitatieve tover. J.S. Bach zorgde met Das wohltemperierte Klavier voor een moeilijk te overtreffen hoogtepunt, maar ook Beethoven leefde er zich in zijn latere periode meer dan eens in uit. Denken we maar aan het briljante slotdeel van zijn 31ste pianosonate. César Franck voegde daar met zijn zogenaamd cyclisch principe nog een extra dimensie aan toe door de thema’s van zijn Prélude, Choral en Fuga ook over de delen heen met elkaar te verstrengelen. Moeiteloos overstijgt de fuga bij deze componisten het louter technische meesterschap, aldus pianist Jean Claude Vanden Eynden. Wat hen verbindt is volgens hem een spirituele zoektocht, een uitgestoken hand naar het hogere, een triomf van het licht.
The fugue is the ultimate form for contrapuntal ingenuity and imitative magic. With Das wohltemperierte Klavier, J.S. Bach produced a highlight that is hard to beat, but in his later years, Beethoven also set his hand to the fugue. Consider his brilliant finish to his 31st Piano Sonata. César Franck, with what he called his cyclical principal, added an extra dimension in his themes for his Prélude, Choral et Fugue, interweaving it across the different segments. As pianist Jean Claude Vanden Eynden claims, with these composers, the fugue transcends simple technical mastery. He believes that what combines them is a spiritual quest, an outstretched hand to what is higher, a triumph of light.
Jean Claude Vanden Eynden Piano
Johann Sebastian Bach
–
Preludium en fuga in Bes mineur, BWV867 (1722)
Ludwig Van Beethoven
–
Sonate 31, op. 110 (1821-1822)
Johann Sebastian Bach
–
Preludium en fuga in D mineur, BWV877 (1738-1742)
César Franck
–
Prélude, Choral en Fuga M 21 (1884)
