Pianist Fabian Coomans houdt wel van een uitdaging. Bijvoorbeeld: het voor twee pianisten bedoelde Piano Phase van Steve Reich alleen spelen. Beide handen spelen hetzelfde, steeds herhalende motief. Alleen zal de ene hand milliseconde per milliseconde versnellen en zo een verschuiving teweeg brengen. Ook Luftklavier van Luciano Berio en de Musica Ricercata nr. 7 van György Ligeti vereisen een vergelijkbare virtuose onafhankelijkheid der handen. Daarnaast valt Piano Phase ook als een contrapuntisch werk te beschouwen, waardoor het werk Eventail (étude nr. 4) van Laurent Pigeolet in het vizier komt: uitwaaierende lijnen reizen in tegengestelde richtingen. In Eden, tenslotte, een compositie van Coomans zelf, mijmert de pianistcomponist over het fenomeen vlucht, een woord waarvan de Latijnse vertaling niet toevallig ‘fuga’ luidt.
Pianist Fabian Coomans likes a challenge. For example, playing Steve Reich’s Piano Phase, intended for two pianists, all by himself. Both hands play the same, repeating motif. It’s just that, millisecond by millisecond, one hand picks up the pace, generating a shift. Luftklavier, by Luciano Berio, and Musica Ricercata nr. 7 by György Ligeti also demand comparable virtuoso independence of the two hands. In addition, Piano Phase can also be seen as a contrapuntal work, in which one can also envision the work Eventail (étude nr. 4) by Laurent Pigeolet: expanding lines that travel in opposite directions. Finally, in Eden, a composition by Coomans himself, the pianist and composer muses on the phenomenon of ight, a word whose Latin translation is not coincidentally fuga.
Steve Reich
–
Piano Phase (1967)
György Ligeti
–
Etudes pour piano: nr. 6 Automne à Varsovie & nr. 9 Vertige (1985)
–
Musica Ricercata nr. 7 (1951 – 1953)
Laurent Pigeolet
–
Eventail (étude nr. 4)
Luciano Berio
–
Luftklavier, uit 6 encores (1985)
Fabian Coomans
–
Eden (2003 / 2018)
