Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Da’s waar. Anderzijds, het durft ook al eens schaduwen werpen. Ziedaar het lot van de gebroeders Francœur. François staat te boek als vooraanstaand violist van het hof van Lodewijk XV, door diezelfde vorst in de adelstand verheven en opgenomen in de Académie royale de Musique. Zijn broer Louis daarentegen kreeg een beduidend kleiner sokkeltje in het muzikale pantheon toegemeten. Onterecht, menen Théotime Langlois de Swarte en Justin Taylor. Met lyrische sonates voor viool en klavecimbel van beide heren herstellen zij het evenwicht en versnijden het met andere grootheden uit de Franse achttiende eeuw à la Couperin en Rameau.
The blood runs where it cannot go. That’s true. On the other hand, it also dares to cast shadows. Such is the fate of the Francœur brothers. François is known as the leading violinist of the court of Louis XV, elevated to the peerage by the same monarch and admitted to the Académie royale de Musique. His brother Louis, on the other hand, was accorded a significantly smaller status in the musical pantheon. Unjustly, according to Théotime Langlois de Swarte and Justin Taylor. With lyrical sonatas for violin and harpsichord by both gentlemen, they restore the balance and cut it with other giants of the French eighteenth century à la Couperin and Rameau.
Théotime Langlois de Swarte viool
Justin Taylor klavecimbel
J.M. Leclair (1697 – 1764)
–
Sonate voor viool ‘Le Tombeau’
F. Francœur (1681-1787)
–
Sonate voor viool en klavecimbel nr. 6
F. Couperin (1668 –1733)
–
Les Barricades mystérieuses
L. Francœur (1692 - 1745)
–
Sonate voor viool en klavecimbel nr. 7
J.P. Rameau (1683–1764)
–
Les tendres plaintes
J.B. Anet (1676–1767)
–
Sonate in c mineur
J.P. Rameau (1683–1764)
–
Gavotte et doubles
J.M. Leclair (1697 – 1764)
–
Sonate in D majeur
